Zoals jullie weten zijn we momenteel met een voorstelling "MY CAR", over mijn veldonderzoek in de Centraal Afrikaanse Republiek, aan het touren door Nederland. Het stuk wordt uitgevoerd door artiest Daan Draait, op verschillende middelbare scholen, met de hulp van Maastricht University.
Vandaag zag ik dat een scholier een blog over de voorstelling heeft geschreven. Hier is haar recensie:
"En dan zijn er nog workshops/inspiratiesessies [...] ik heb er zojuist eentje gehad, een voorstelling genaamd “MY CAR”. Het was heftig en gaaf tegelijkertijd.
Het was zo gaaf omdat we allemaal een koptelefoon kregen. Dus onze eigen telefoons op vliegtuigstand, of, als het even kan, helemaal uit. Anders wordt het signaal verstoord. Wij waren bij de première, zo vertelde meneer. Hij had wel een aantal try outs gehad, en dit keer was het dus voor het echt. We kregen een koptelefoon, en moesten binnen de cirkel die was gemaakt gaan staan. Er stond een schoolbankje in de cirkel. De voorstelling was in het Engels, en ging over kinderen, kinderrechten en voornamelijk school in de Centraal Afrikaanse Republiek, vandaar CAR. We ‘volgden’ (we hoorden alleen geluid en de meneer die de show gaf, we zagen geen beeld) een meisje, Sara. Haar moeder overleed toen ze 3 was. Ze ging bij haar tante wonen en toen ze 8 was kreeg ze de vraag wat ze van school vond. Voor zover ik het me kon herinneren zei ze dat ze het belangrijk vond. Op haar 12de werd die vraag weer gesteld en toen was het belangrijker om te zorgen voor haar familie. Op haar 20ste was ze naar school geweest (dacht ik) maar ging het niet zo goed met de leraren. Ik geloof iets met seksueel misbruik. Het was best wel heftig om te horen. Ook worden daar -in de CAR- kinderen nog geslagen met een soort zweep. Als ze hard genoeg geslagen worden kunnen ze zelfs doodgaan aan de verwondingen. Daarnaast gaat ook niet ieder kind daar naar school, zoals we hebben kunnen horen in het voorbeeld van Sara. En wij maar zeuren dat we leerplicht hebben en dat school zo saai is…
Ik bedoel maar. Het is raar om te weten dat dat daar zo is. En bedenk dan dat wij het zo goed hebben…. Na de voorstelling was er nog een korte evaluatie. Ik vond het vooral raar om al die verschillen op te merken: wij gaan naar school en hebben leerplicht, zij willen naar school, maar kunnen of durven niet… Wij worden niet zwaar gestraft en zij zelfs lijfelijk en kunnen daaraan doodgaan… Dat wij duidelijk kunnen zeggen “nee dat wil ik niet”, terwijl hun leraar zegt: : “ik zie je om middernacht”…. Het is echt enórm raar. Na de evaluatie kregen we een boekje waarin kort de rechten van het kind beschreven staan en een blaadje met daarop verschillende websites en opdrachten die we mogen maken. Als je meer wilt weten of wilt kijken wat jij kunt doen, moet je even hier klikken en kom je op de site van Marieke Hopman. Zij was aanwezig bij de show en ik geloof dat ze zelfs in CAR is geweest."
